سكوت سنگر نيست، سم است،‌ دام است، آغاز پوسيدگي‌است

سنگر: سنگر به معنی حصار. قلعه بندی . گودالی که سربازان برای حفظ خود از گلوله های دشمن حفر کنند و از میان آن به تیراندازی یا دیدبانی مشغول گردند.
سنگر بستن: [ س َ گ َ ب َ ت َ ] ممانعت کردن . جلوگیری نمودن.
(لعتنامه دهخدا)
سكوت قرار است ما را از چه چيز حفظ كند؟ سكوت از چه چيزي ممانعت مي‌كند؟ سكوت كردن از چه چيز جلوگيري مي‌كند؟‌ به عقيده من سكوت سنگر نيست، انفعال است. كاري نكردن است. سكوت علامت ترس است. سكوت يعني من براي هدفم ارزش قائل نيستم يا به مفيد بودن آن‌چه مي‌خواهم اطمينان چنداني ندارم بنابراين سكوت مي‌كنم.

سكوت و جدالش با فرياد پيش از اين نيز در ترانه‌هايي كه داريوش خوانده وجود داشته، اما نه به اين صورت. سكوت هيچگاه از سوي اين خواننده شورشي تبليغ نشده بود.
ترانه مصلوب سراسر درباره جدال سكوت و فرياد است:
به صلیب صدا مصلوبم ای دوست
تو گمان مبری مغلوبم ای دوست
شرف نفس من اگه شد قفس من
به سکوت تن ندادم حالا میرم بی‌کفن
وقتی گفتن یه گناه بود مثل دیدن یا شنیدن
معنی آواز هم این بود ته بن‌بست داد کشیدن
وقتی حتی توی خلوت فکر آزادی قفس بود
گفتنی‌ها رو می‌گفتیم اگه فرصت یه نفس بود
به گناه صدا با جرم گفتن
اگه روی صلیب ویرون شدم من
شرف نفس من گه شد قفس من
به سکوت تن ندادم تا نمیرم بی کفن
تو شب‌های سکوت فریاد من بود
ته جنگل خواب بیــــداری رود

در ترانه نجات مي‌شنويم:
سکوتم بدتر از مرگ است
بمیرانم زبانم ده
بیا و جامه عصیان بپوشان بر صدای من
که تنها سهم من این است
هراس بی صدا مردن

و اما ترانه مرگ شب:
اگر سرخورده از خویشم من مغرور دشمن شاد
برای فتح شهر خون
تو را کم دارم ای فریاد
در این غوغای مردم کش
در این شهر به خون خفتن
خوشا در چنگ شب مردن
ولی از مرگ شب گفتن

همغصه:
بيا لب واكنيم هم غصه ي من
بيا بيدار كنيم خوابيده ها رو
بيا آشتي بديم با قصه هامون
تمام دستاي از هم جدا رو

ولايت:
اگه تو بخواهي از من
جرات و نفس ميگيرم
از صدام يه تير مي سازم
يه كمون به دست ميگيرم
حتي با دست بريده
از صدام يه تير ميسازم

خاك‌خسته:
اين همه زندان ، اين همه درد
اين همه اشك
نعره هايت كو خاك گلگون؟

اين‌ها مشتي‌است نمونه خرواري از ابياتي كه داريوش در رد سكوت و دعوت به گفت و فرياد زندن خوانده‌است. اكنون چه شده كه داريوش به جاي تشويق به فرياد بيشتر هجوم همه‌جانبه به اردوگاه دشمن دعوت به سكوت مي‌كند؟ چه شده كه امروز داريوش سكوت را مفيد مي‌داند؟
دردي كه داريوش امروز گرفتارش شده، دردي است كه بسياري در خارج از كشور گرفتارش هستند. اين بيماري «حمايت از مردم داخل ايران» نام دارد. داريوش نيز بدون شك به اين بلا گرفتار آمده كه ترانه «خون‌بازي» را خوانده. عبارت «حمايت از مردم داخل ايران» در نظر اول تحسين بسياري را برمي‌انگيزد. بسيار دهان پر كن و خيرخواهانه مي‌نمايد و مي‌تواند حمايت بسياري را به خود جلب كند اما به عقيده من افرادي كه اين شعار را سر مي‌دهند درك درستي از كلمه مردم ندارند و از نظر آنان مردم يعني موافقان نظر ايشان چرا كه در غير اين صورت چگونه ممكن است هم از «مردمي» كه طرفدار جدايي دين از سياست و قانون اسياسي بدون تبعيض براي تمام ايرانيان هستند، حمايت كرد و هم از افرادي كه از «جمهوري اسلامي نه يك كلمه كم نه يك كلمه زياد» دم مي‌زنند و براي آن كسي كه اين جمله را مي‌گويد هورا مي‌كشند؟
درد همگاني ديگري كه در خارج از كشور رواج دارد و به داريوش هم سرايت كرده‌ نامش «من براي مردم داخل نسخه نمي‌پيچم» است. اين يعني همان سكوت كردن. تنها در صورت وجود چنين حسي در شخص است كه مي‌تواند سكوت را سنگر بداند. اين عبارت نيز درست مانند قبلي نماي بيروني خوبي دارد اما درونش را انفعال و تنبلي پوسيده كرده. «من براي مردم داخل نسخه نمي‌پيچم» دقيقا يعني چه؟ از نظر من يعني من نمي‌دانم چه مي‌خواهم. هرچه پيش آيد خوش‌آيد. به باور من افرادي كه اين چنين سخن مي‌گويند به آرمان و عقيده خود (البته اگر عقيده و آرماني در كار باشد) باور ندارند. چرا كه اگر چنين بود و مطمئن بودند عقيده آنها براي مردم ( [ م َ دُ ] آدمی . انس . انسان . آدمیزاده . شخص . بشر- لغتنامه دهخدا) مفيد است نه تنها براي آسايش خود كه براي رفاه و زندگي بهتر تمامي ايرانيان فرياد مي‌كشيدند كه به عقيده ما آن راه اشتباه و اين راه درست است. افرادي كه نگران اتحاد و از بين رفتن اتحاد و عباراتي مانند اين هستند خوب است مطلبي كه در باب اتحاد نوشته‌ام را بخوانند. چگونه ممكن است بدون نظرات گوناگون به اتحاد رسيد؟ چگونه مي‌توان بدون شفافيت و «گفتن» به نظرات گوناگون رسيد. «من براي مردم داخل نسخه نمي‌پيچم» بيماري‌است كه بر اساس عدم تفكر شكل مي‌گيرد و نتجه‌اش ابهام، گم‌شدن خواسته‌ها و در نتيجه عدم اتحاد است.
تنها در دارندگان اين دو بيماري هستند كه سكوت را اگر نه به عنوان دارو و سنگر تجويز مي‌كنند بدون آنكه به مرحله بعدي اين سكوت بپردازند. بدون اينكه بگويند با سكوت چه كار مي‌شود كرد و سكوت ما را از چه چيز حفظ مي‌كند.

ترانه‌سراياني كه ترانه سياسي مي‌نويسند بايد مراقب تك‌تك كلمات خود باشند. فكر نكردن روي كلمات و عبارات، تنها به قافيه چسبيدن، اسير جو زمانه شدن و ديد محدود ترانه‌ها را تا سطح حمايت از بيانيه‌هاي سياسي و خط مشي اين يا آن فرد پايين مي‌آورد. مفاهيمي كه در يك ترانه سياسي استفاده مي‌شود بايد هرچه بيشتر عموميت داشته باشد و به جزيياتي كه شبهه حمايت از گروهي خاص را پيش بياورد نپردازد.

اميدوارم داريوش در مسائل سياسي بيش از اين تحت تاثير ترانه‌سرايان داخل كشور قرار نگيرد و كارهاي آنان را اجرا نكند و اگر قرار است چنين كند با استخوان خردكرده‌هاي اين راه مشورت كند تا مبادا آنچه مي‌خواند با آنچه قبلا خوانده تناقض داشته باشد و يا اينكه مبادا در دام حمايت از افراد و گروه‌هاي خاص بيافتد.

باور دارم و خواهم داشت سكوت سنگر نيست و نمي‌تواند باشد. من در مورد اين كلمه با ايرج جنتي‌عطايي موافقم كه مي‌گويد: «تو از سكوت اگر به خشم مي‌رسي سكوت كن».

پ.ن: نمونه‌هاي انفعال را حركت جا زدن و ياس را اميد وانمود كردن در اشعار ترانه‌سرايان داخلي بسيار است كه نام‌بردن از آنها از قدرت حافظه من و حوصله اين نوشته خارج است. سال‌هاست در ايران سعي مي‌شود عباراتي به ظاهر زيبا و اما در باطن مضر به حال كشور، مردم و جنبش آزادي‌خواهي ساخته و به خورد مردم داده مي‌شود. عباراتي مانند آرامش فعال يا جامعه مدني را همان مدينة‌النبي خواندن نمونه‌هاي كوچكي از اين دست هستند. سخناني اين چنين به باور من توهيني است به انسان. اين روزها نيز هستند كساني كه از آزادي و حذف اصل ولايت‌فقيه دم مي‌زنند اما بر اجراي بي‌قيد و شرط قانون‌اساسي جمهوري‌اسلامي تاكيد مي‌كنند. اما نمي‌گويند چگونه با وجود اين قانون اساسي مي‌توان به آزادي رسيد و يابا اينكه در قانون‌اساسي رژيم صراحتا گفته شده اصل ولايت تغييرناپذير است، چگونه و از كدام راه قانوني مي‌توان اين اصل را حذف كرد. سال‌هاست تحميق مردم براي سياستمداران ما امري عادي شده‌است. اين گونه برخورد با مردم ايران در دوران خاتمي به اوج خود رسيد.